درباره مردِ خاطره سازِ قطعه «نوایی»

غلامعلی پورعطایی مهرماه سال 93 درگذشت؛ همه شاگردان و دوستانش، او را یک الگو و سمبل اخلاق می دانند؛ کسی که هنرش ماندگار شد و حالا بیش از ساز و آواز، - مهر و اخلاق اوست که بر زبان ها می چرخد و دوستانش از آن می گویند.

مردی که از دل و با تمام وجود می خواند خلد گر به پا خاری آسان برآرم / چه سازم به خاری که در دل نشیند ؛ او هیچگاه خاری را بر دل ننشاند، مهر ورزید، نواخت، خواند و رفت.

به گزارش ایسنا، 12 مهر ماه سالروز درگذشت استاد غلامعلی پورعطایی بود؛ گمانم شش یا هفت سال پیش بود، به روستایی نزدیکی دیار تربت جام رفتیم.

سازها می نواختند و حنجره ها فریاد می کشیدند و درختان انگور مست می شدند.

خستگی سفر را از یاد برده بودیم و جرعه نوش نت هایی شده بودیم که تنها سادگی و صفا و صمیمیت، طول موج آن ها را می توانست اندازه بگیرد.

در این اقیانوسِ مهر و صفا غوطه می خوردیم که صدای ساز و آوازی مستانگی را در رگ هایمان رقصاند.

مردی با چهره مهربان و حرکاتِ حساب شده اش بر ساز توجه من را جلب کرده بود؛ همه با صدای ساز و آوازش انگار چشم ها را بسته بودند و به دنیای دیگری رفته بودند؛ صدای ساز که قطع شد حاضران کف زدند و این تشویق را ادامه دادند؛ چشم ها را که باز کردم آن مردِ مهربان را دیدم که ایستاده دوتارش را بالا برده و به جمعیت تعظیم می کند.