اعترفات فرماندهان عراقی درمورد حملات شیمیایی علیه ایران

شواهد مجاب کننده ای مبنی بر استفاده ایران از جنگ افزارهای شیمیایی در طول هشت سال جنگ تحمیلی وجود نداشت، دیدگاهی که هم بر واقعیت ها استوار بود و هم طیف وسیعی از نظامیان عراقی آن را تأیید می کنند.

- به گزارش ایسنا، در بهار 1987 م (1366ش) و درست زمانی که استفاده عراق از جنگ افزارهای شیمیایی برای حمله به نیروهای ایرانی، چریک های کُرد و غیرنظامیان چنان افزایش یافته بود که توجه جهانیان را هم به خود جلب کرد، سردمداران عراق این اتهام را مطرح کردند که ایران نیز اقدامات مشابهی انجام داده است.

عراق در سایه حمایت واشنگتن دریافت که برای اثبات اتهام نیاز چندانی به ارائه شواهد هم ندارد و درواقع احتمال استفاده ایران از جنگ افزارهای شیمیایی اتهامی بود که برخی انتظار آن را داشتند و به راحتی هم آن را پذیرفتند.

اکنون ایرانیان مجبور بودند ارتکاب فجایعی را انکار کنند که بر اساس احترام به اصول اخلاقیِ مبتنی بر انسانیت و دین شان به صراحت از آن خودداری می کردند و درواقع توان دست زدن به چنین اقداماتی را هم نداشتند.

آنها اگرچه هیاهوی زیادی علیه جنگ شیمیایی راه انداخته بودند و این تنها برتری تبلیغاتی شان در برابر عراق به شمار می آمد ولی اکنون ادعاهای متقابل عراق به طور مستقیم شالوده کاملاً اخلاقی ایرانیان را به چالش کشیده بود.