شین آباد هنوز می سوزد

دختر من نادیه صالح، 70درصد بینایی اش را از دست داده است.

یک گوشش به طور کامل نمی شنود و کل صورت، کمر و دست هایش دچار آسیبی شدید شده اند.

با چنین شرایطی دو ماه است که به طور کامل روند درمانی قطع شده است.

خواسته من جز بهبودی کامل دخترم، چیز دیگری نیست.

من و همسرم بدون شک در آتش سوزی مدرسه شین آباد تقصیری نداشتیم، پس چرا مسئولان که مقصران اصلی حادثه هستند ما را رها کرده اند؟ روزنامه قانون نوشت: شرم آور است وقتی خانواده های جانباختگان و آسیب دیدگان حادثه تلخ آتش سوزی مدرسه شین آباد در سالروز آن روز نحس، پنج سال گذشته را جزو تلخ ترین ایام حیات خود بدانند.

شرم آور است که با نشان عدالت اسلامی، فرزندان این خاک هنوز در آتش بی مسئولیتی مسئولان بسوزند و دم برنیارند مگر به ضجه، آه و حسرت.

حسرت حیاتی که دیگر رنگ خوشی بر ای شان نشان نمی دهد و حسرت رویاهای ناکامی که در آتش سوختند اما دردآورترین بخش موضوع، بی اهمیت بودن جان و کیفیت حیات مردم برای بخشی از مسئولانی است که تنها به تحکیم جایگاه خود دل بسته اند.

گویا برای ایشان مهم نیست که مردم در چه وضعیتی به سر می برند و حال و روزشان چگونه است.

شاهد مثال این مدعا، عدم تحقق وعده های به ظاهر زیبایی است که پس از آتش سوزی مدرسه شین آباد در تاریخ 15آذر91 به مردم دادند.