فردایی که ساختم

از روزی که دنیا را کم رنگ‏تر از دیگران یافتم، تلاش کردم خود پررنگ شوم تا به کم رنگی غلبه کنم.

در این راه بسیار سخت، گاهی به شدت به زمین می‏ خوردم به طوری‏ که به جای استخوان‏هایم، - دلم زخمی می‏ شد و هر بار شدیدتر از گذشته می‏ شکست؛ به حدی که دیگر توان هیچ ضربه‏ ای را نداشت.

اما من دوباره بر می‏ خواستم و دستم را به زانوان زخمی‏ ام می‏ گذاشتم و تمام نیروی خود را برای رسیدن به مقصد به کار می‏ گرفتم.

افت و خیزهای زندگی گاه از سرعت انسان برای رسیدن به هدف می کاهد اما این اراده است که می تواند پیروز باشد اگر که قوی شده باشد.

اولین روزی که به مدرسه رفتم، با دنیایی جدید و تازه آشنا شدم.

دنیایی که از حمایت بی‏ حد و حساب خانواده خبری نبود.

دنیایی که پر از سنگ و چاله های عمیق سر راهم بود، گاه سنگ ریزه ای آهی از نهادم برمی آورد و گاه خود را در میان چاهی می دیدم و آن وقت بود که زندگی روی سخت خود را به من نشان می داد، باید خود را در این دنیا به هر نحوی بود حفظ می‏ کردم.

کودک بودم و قدرت جسمی و روحی‏ ام بسیار اندک و ضعیف.

دستانم توان برداشتن سنگ های بزرگ مقابلم را نداشت شانه هایم از بار سنگین مشکلات گاه سخت آزرده می شد.

تخته سیاه برای من همیشه سیاه بود، چه نوشته داشت و چه وقتی که نوشته نداشت.