نظام بین الملل و ژئوپلیتیک جدید خاورمیانه

بیشتر، در ادبیات سیاست خارجی این گونه مطرح می شود که در کشورهای دموکراتیک، نقش نظام سیاسی و اولویت های ملی، جهت گیری سیاست خارجی را مشخص می کند و در مقابل، در کشورهای غیردموکراتیک، ویژگی های شخصیتی و اولویت های شخصی رهبران است که رفتار سیاست خارجی را هدایت می کند (Rosenau, 1971: 131-136)، اما به نظر می رسد در تاریخ سیاست خارجی معاصر آمریکا، کمتر رییس جمهوری همانند اوباما در این حد توانسته باشد جهت گیری های کلان امریکا در مسائل و بحران های موجود جهانی را با جهان بینی و ارزیابی های شخصی خود، منطبق و نزدیک کند.

اوباما مبانی فکر خود را در مصاحبه ای با جفری گلوبرگ از مجله آتلانتیک در سال آخر ریاست جمهوری اش تبیین کرد (Goldberg, 2016).

او بیان کرد که هر قدرتی در هر سطحی با محدودیت روبه رو است و نباید در جایی که موفق شدن مبهم است، متعهد شود.

اعتبار یک کشور، به ضرورت، با قدرت نظامی به دست نمی آید (Goldberg, 2016: 6-9).

آمریکا باید مراقب کمیت و کیفیت تعهدات سیاسی و نظامی خود در سطح بین المللی باشد و احتیاط بیشتری در درگیری نظامی در کشورهای مسلمان از خود نشان دهد.

اوباما می گوید در واشنگتن، دفترچه ای ذهنی وجود دارد که همه رؤسای جمهور باید از آن پیروی کنند و آن، استفاده از راه حل نظامی برای حل مشکلات بین المللی است.