بر بلندای «برج 110»

یک نویسنده و شاگرد فیروز زنوزی جلالی گفت او نوعی ایستادگی داشت که این روزها مصلحت اندیشان آن را برنمی تابند.

- داوود ملکی صیدآبادی در یادداشت ارسالی اش به ایسنا نوشته است: گاهی انسان آن چنان احساس جاودانگی می کند که با شنیدن یک خبر آن چه در ذهن برای خود ساخته است به همان شدت فرو می ریزد.

شنیدن خبر درگذشت زنوزی جلالی برای من همین حس را داشت.

حسی عجیب توام با غمی حاصل از دست دادن کسی که ارزش دغدغه به فکر بودنش را داشت.

سال ها پیش با او آشنا شدم.

شاگردش شدم.

با تحسین هایش از نوشته هایم شاد می شدم و با نقدهایش گاهی تا سر حد مرگ غمگین.

اما آموختم که زندگی آن چیزی نیست که در آن غوطه وریم.

قاعده بازی چیز دیگری است.

تازه متوجه شدم فاصله بین فهمیدن و وانمود کردن به فهمیدن چقدر کم است و اما تفاوت از زمین تا آسمان.

تا ته آسمان که نه اما تا ابتدای پریدن مرا برد.

شاید بر بلندای برج 110 که آخرین نوشته اش شد.

فیروز زنوزی جلالی را بعد از شاگردی اش دوست داشتم به خاطر صراحتش.

شخصیتی تا حدی بی پروا و در عین حال آرام و اما در بحث های ادبیات تند اما دوست داشتنی.

نوعی ایستادگی که این روزها مصلحت اندیشان آن را برنمی تابند و حتی بسیاری هنرمندان.

همین هم است که مرگ یک نویسنده مثل ایشان به اندازه یک خواننده که شاید کمترین تاثیر موثر در جامعه را به اندازه ایشان �