اسکار فضایی..!

به عنوان یک ایرانی مثل همه هموطنانم از دومین اسکار یک فیلمساز هم میهن، خوشحالم.

افتخاربزرگی ست که نصیب این آب وخاک غباراندود شد.

در چنین جوی هم مرسوم نیست که کسی جز شادباش چیزی بنویسد و بگوید و معمولا در کشورم این دست عقاید بعد از اینکه گردوخاک پایکوبی ها خوابید، طرح می شود.

پس قبل از آغاز متن اصلی، از اینکه نظرم احیانا به مذاق تان خوش نمی آید، عذر می خواهم.

ما ایرانی ها عاشق آنی هستیم که منتظرش هستیم.

می خواهیم حرفی که دل مان می خواهد بشنویم و متنی که دل مان می خواهد بخوانیم.

آهنگی که بارها تحسین اش کردیم در گوش مان تکرار شود و در کل کسی خاطرمان را با نظر متفاوتش مکدر نسازد.

حرف هایی که دوست داریم را به کوروش کبیر و أعمالی که ناپسند می داریم را به اسکندر نسبت می دهیم.

بارها مقالاتی از نویسندگان داخلی و خارجی سینما خوانده ام که فلان جایزه بزرگ را سیاسی ، قلمداد کردند و به انتخابش تاختند.

که عقیده و جریان خاصی را نمایندگی می کرد.

که برای اعلامش پای لابی فلان دولت و بهمان رژیم در میان بود.

اگر تعارف را کنار بگذاریم بامداد دوشنبه یکی از همین دست جوایز نصیب خودمان شد.

جامعه هنری و رسانه ای آمریکا که همچون غالب مردم ایالات متحده از یک شوک و شکست سیاسی برمی گردد، در هیجان صدور مانیفست تاریخی اش علیه کاخ سفید و صاحب این روزهایش، جایی به