عمر دست خداست و مسئولیتش پای ما

خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) - فرزین پورمحبی تا چشم رو هم گذاشتیم آخر سال شد.

عید که می رسه دو چیز آدم رو خیلی قلقلک می ده: کم و کسری مال و منال، و اضافه شدن سن و سال.

وقتی بشر فهمید با آب حیات نمی تونه جلو گذشت زمان رو بگیره، کلی فسفر سوزوند تا به کمک علم و دانش کاری کنه که طول عمرش زیادتر بشه و یا لااقل با رنگ مو و کرم ضدچروک و پنهون کردن سنش، جوری نشون بده که یعنی از پس گذشت زمان براومده! خلاصه به هر ضرب و زوری که شد امید به زندگی چند سالی بالاتر رفت.

یعنی ابوالبشر فعلی 7- 8 سالی بیشتر از جد و آبادش عمر کرد و در نتیجه بیشتر از اونها تو پارک ها نشست و صبحهای بیشتری نون بربری داغ خرید و ماه های بیشتری حقوق بازنشستگی گرفت.

اما بعدها احساس شد که این همه سرمایه گذاری برای نون بربری داغ، خیلی مقرون به صرفه نیست و به همین خاطر هم تئوری دیگه ای داد و گفت: طول زندگی مهم نیست عرضش مهمه .

ولی باز هم یه جای کار می لنگید.

چون در مورد اینکه عرض زندگی دقیقا چی می تونه باشه میون علما اختلاف افتاد.

یکی گفت: ثروت؛ یکی گفت: علم؛ یکی گفت: هنر و ادبیات؛ یکی گفت: عشق و حال؛ یکی گفت: خدمت به مردم؛ یکی گفت: بی خیال مردم؛ یکی گفت: خانواده و کنار پدر و مادر؛ یکی گفت: با سیاست بی پدر و مادر؛ یکی گفت: مذهب؛ یکی گفت: قدرت و.