یادداشت ناصر تقوایی درباره داربی 81

می تواند قصه ای باشد که در 90 دقیقه روایت می شود و با کارگردانی مربی تیم و بازی بازیکنان، درس های بزرگی به ما بدهد.

- سال ها پیش و در زمان جام جهانی، دلم می خواست یک بازی فوتبال را کارگردانی کنم؛ بازی تیم ملی ایران با یک تیم دیگر.

نه روال این کارگردانی های معمول که پخش زنده است و وقایع را دنبال می کند.

به گزارش اعتماد، دلم می خواست صحنه هایی از بازی را نشان ندهم و صحنه هایی دیگر را که چندان به آنها توجه نمی شود، گزارش کنم.

واکنش مخاطب مهم بود و اینکه چطور می شود همه این هیجان را به شکل دیگری نشان داد؛ شکلی اصیل و واقعی.

دوست دارم بدانم چه صحنه هایی می تواند تاثیرگذارتر باشد و چه صحنه هایی هیجان انگیزتر.

چون بازی فوتبال سراسر جذابیت است و اصلا تمام فوتبال همین است؛ هیجان.

برای آدمی که دنبالش می کند و پیگیر آن است، این هیجان و درام نهفته در یک بازی است که آن را جذاب می کند.

تماشاگر، داستان اتفاق هایی را که در متن یک مسابقه ورزشی اتفاق می افتد، دنبال می کند.

حالا این بازی می تواند فوتبال باشد یا ورزش دیگر.

هر ورزشی، صحنه نمایش است و داستان.

حتی مسابقات پینگ پنگ هم می تواند جذابیت های بصری خودش را داشته باشد و هیجان خاص خود را به مخاطبی که دنبال می کند، برساند.