وقتی دقت و بازدارندگی هم زمان حرف می زنند؛ روایتی از توان موشکی ایران در نبردی که معادله را تغییر داد

سال هاست که درباره توان موشکی ایران گفته می شود هدفش استفاده نیست، هدفش جلوگیری از جنگ است .

این گزاره تا پیش از این، بیشتر یک مفهوم نظری بود؛ مفهومی که در دکترین دفاعی ایران ریشه دارد و بر این اصل استوار است که کشوری بدون نیروی هوایی مدرنِ برون مرزی، ناچار است ابزار دیگری برای ایجاد توازن پیدا کند.

موشک، در این چارچوب، جایگزین هواپیما شد؛ نه به عنوان سلاح تهاجمی صرف، بلکه به عنوان زبان بازدارندگی.

جنگ دوازده روزه اما این مفهوم را از سطح نظری به سطح عملی آورد.

برای نخستین بار، مجموعه ای از موشک های ساخت داخل ایران، نه در رزمایش، نه در شلیک آزمایشی، بلکه در یک تقابل واقعی و پرریسک به کار گرفته شدند؛ تقابلی که در آن، سامانه های پدافندی چندلایه اسراییل، از گنبد آهنین تا فلاخن داوود و پیکان، به چالش کشیده شدند.

مهم تر از تعداد شلیک ها، نوع موشک ها، الگوی استفاده و پیام راهبردی آن ها بود.

ایران در این نبرد، برخلاف تصور برخی تحلیلگران، به دنبال نمایش حداکثری نبود.

نه خبری از شلیک کور و بی هدف بود و نه استفاده نمایشی از تمام ظرفیت.

انتخاب موشک ها، زمان بندی شلیک ها و حتی سکوت خبری اولیه، همگی نشان می داد که موضوع، ضربه احساسی نیست؛ بلکه انتقال یک پیام دقیق است: توان موشکی ایران، به مرحله ای رسیده که می تواند از سد لایه های پیچید�