فال گیری و تفأل، ریشه ای هزارساله در فرهنگ ایرانی دارد

استاد زبان و ادبیات فارسی با اشاره به پیشینه کهن فال نیک و بد در فرهنگ ایران گفت: ایرانیان از دیرباز رخداد های زندگی را بر پایه نشانه ها و متون ادبی تفسیر می کردند و دیوان حافظ به تدریج به مهم ترین مرجع تفأل، - فال گیری و تفأل، ریشه ای هزارساله در فرهنگ ایرانی دارد استاد زبان و ادبیات فارسی با اشاره به پیشینه کهن فال نیک و بد در فرهنگ ایران گفت: ایرانیان از دیرباز رخداد های زندگی را بر پایه نشانه ها و متون ادبی تفسیر می کردند و دیوان حافظ به تدریج به مهم ترین مرجع تفأل، به ویژه در شب یلدا، تبدیل شده است.

امیر اسماعیل آذر در گفت و گو با خبرنگار صداوسیما با بیان اینکه مفهوم فال گیری در فرهنگ ایرانی به دو گونه فال نیک و فال بد تقسیم می شود، اظهار کرد: در باور های کهن، برخی صداها، رخداد ها و نشانه ها به عنوان آوای شوم یا فال بد تلقی می شدند و در مقابل، آوای خوش و نشانه های امیدبخش، فال نیک و نویدبخش بخت و گشایش بودند.

وی افزود: این باور ها در آثار ادبیات کلاسیک فارسی بازتاب گسترده ای دارد؛ چنان که فردوسی بیش از هزار سال پیش به آواز نیک و بد اشاره می کند و شاعرانی، چون عنصری، سعدی و حافظ نیز در اشعار خود از فال، بخت و امید سخن گفته اند.