فراموشی زنجیره ارزش در صنعت پتروشیمی!

رویکرد خوراک محور و البته در زمان وفور آن و نه اکنون، خوراک ورودی ارزان نظیر اتان، متان، NGL و نفتا تعیین کننده اصلی مسیر توسعه بوده است.

در واقع در آن زمان پرسش اصلی مدیران با بضاعت علمی و تخصصی خود این بود که با این خوراک ارزان و زیاد، چه محصولاتی می توان تولید کرد؟ نه اینکه بازار داخل و خارج چه می خواهد و ما چه محصولی باید تولید کنیم؟ لذا بسیاری از مشتقات خوراک های اصلی و زنجیره های میانی و نهایی محصولات پلیمری تخصصی، مواد افزودنی، کامپاندها، کالاهای نهایی و حتی خاویار پتروشیمی یعنی پروین ( چه تولید پالایشگاهی و چه تولید پتروشیمی) ضعیف باقی ماند، و زنجیره مشتقات بسیاری از محصولات پتروشیمی همچون رزین ها، فرمالدهیدها، اتانال، فرمالین، پلی استال، رزین های اوره فرمالدهید، سوپر جاذب ها، اتیلن و پروپیلن اکساید، دی متیل اتر و بسیاری از مشتقات گازها و میعانات، نه تنها تولید نشد بلکه به واردکننده عمده آن نیز بدل گشتیم.

در واقع عدم تولید محصولات تخصصی با ارزش افزوده بالا، که در تعهد تولیدگنندگان محصولات الفینی، متانولی و آروماتیکی بود، به فراموشی گروید و هیچ سازمانی هم مطالبه گری نکرد.

زیرا این محصولات با خوراک محوری سازگار نبودند چون نیازمند فناوری پیچیده، سرمایه گذاری بلندمدت، بازارشناسی، مدیریت دانش و R&D بالایی بودن�