نمادسازی برای آشوب را جدی بگیریم

اعتراض، حق مردم است؛ مخصوصاً وقتی پای معیشت، کار و زندگی در میان باشد.

تجمعات مسالمت آمیز اصناف و بازاریان در 8 دی 1404 هم از همین جنس است؛ صدایی که می خواهد شنیده شود و مطالبه ای که خطابش دولت است.

اما تجربه به ما یاد داده همیشه باید حواسمان جمع باشد.

گاهی قبل از اینکه خودِ مطالبه دیده شود، فضا با تصویر و نماد پر می شود؛ موتور، صف نیروها، دوربین ها… طوری که خیابان بیشتر شبیه صحنه می شود تا محل بیان خواسته ها.

اینجاست که باید مکث کرد و ساده از کنار ماجرا نگذشت.

نمادسازی اگر آگاهانه و هدفمند باشد، می تواند مسیر اعتراض را عوض کند.

بحرانی که قبل از شکل گرفتن، در قاب ها ساخته می شود، ذهن ها را خسته و فضا را ملتهب می کند و کم کم اصل حرف مردم گم می شود.

در نهایت چیزی می ماند که بیشتر نمایش است تا مطالبه.

هوشیاری مردم اینجا خیلی مهم است؛ مخصوصاً وقتی دشمنان آشکار ایران، مثل رژیم صهیونیستی، علناً مردم را به خیابان آمدن دعوت می کنند و ادعای حمایت دارند.

واقعیت این است که اسراییل نه دلش برای مردم ایران می سوزد و نه خیرخواه این کشور است.

همان ها که در جنگ 12روزه، شهدای زیادی از ما گرفتند، امروز هم به دنبال ضربه زدن به ایران اند، نه حمایت از مردمش.