سکوت کن تا آدم ها خودشان را نشان بدهند

مشکل از جایی شروع می شود که تخیل را جایگزین مشاهده می کنیم.

به جای این که اجازه بدهیم رفتار آدم ها در گذر زمان خودشان را نشان دهند، آن ها را با آرزوها، - مشکل از جایی شروع می شود که تخیل را جایگزین مشاهده می کنیم.

به جای این که اجازه بدهیم رفتار آدم ها در گذر زمان خودشان را نشان دهند، آن ها را با آرزوها، کمبودها و نیازهای خودمان کامل می کنیم.

در چنین شرایطی، آدم مقابل حتی لازم نیست کاری بکند؛ ما از قبل نسخه ای ایده آل از او ساخته ایم.

خیلی وقت ها ما عاشق تصویری می شویم که از آدم ها در ذهنمان ساخته ایم، نه خودِ واقعی آن ها.

نتیجه اش معمولاً یک دلخوری آرام، یک عقب نشینی خاموش یا یک دل شکستگی عمیق است.

شاید مهم ترین مهارت زندگی همین باشد: کمتر حرف زدن و بیشتر دیدن.

به گزارش همشهری آنلاین، تقریباً همه ما این تجربه را داشته ایم.

کسی وارد زندگی مان می شود و ما خیلی زود خوبی هایش را می بینیم؛ مهربانی، عمق، پتانسیل، یا حسی از امنیت که حضورش ایجاد می کند.

قبل از آن که زمان کافی بگذرد، در ذهنمان داستانی از او می سازیم.

داستانی که گاهی زیباست و گاهی خطرناک، اما اغلب واقعی نیست.

مشکل از جایی شروع می شود که تخیل را جایگزین مشاهده می کنیم.

به جای این که اجازه بدهیم رفتار آدم ها در گذر زمان خودشان را نشان دهند، آن ها را با آرزوها، کمبودها و نیازها