آیا دستمزد، مقصر واقعی تورم است؟!

هر ساله با نزدیک شدن به فصل بودجه ریزی و تعیین حقوق و دستمزد، یک «شبحِ تکراری» بر فضای رسانه ای و تصمیم گیری کشور سایه می افکند؛ ادعای تورم زا بودن افزایش دستمزدها.

- جریانی از تکنوکرات ها و نحله های خاص اقتصادی، همواره با ایستادن بر مسند قدرت، افزایش حقوق کارگران و کارمندان را عامل اصلی رشد نقدینگی و درنهایت مارپیچ تورمی معرفی کرده اند.

اما نگاهی دقیق تر به مختصات اقتصاد سیاسی ایران نشان می دهد این ادعا بیش از آنکه ریشه در واقعیت های علمی داشته باشد، نوعی فرار رو به جلو برای سرپوش گذاشتن بر ناترازی های ساختاری در بخش های دیگر است.

به گزارش تابناک به نقل از روزنامه قدس؛ در این نوشتار، دو رکن اساسی این ادعا را از منظر علمی و آماری به چالش می کشیم.

1.

کیفیت نقدینگی؛ تفکیک تقاضای واقعی از خلق پول مخرب بزرگ ترین مغالطه مخالفان افزایش دستمزد، یکسان انگاری انواع نقدینگی است.

در اقتصاد، منشأ و هدف نقدینگی به اندازه حجم آن اهمیت دارد.

نقدینگی مولد در سفره مردم: پولی که بابت دستمزد به کارگر و کارمند پرداخت می شود، سریعاً به چرخه مصرف واقعی (مسکن، غذا، پوشاک) وارد می شود.

این نوع نقدینگی برخلاف نقدینگی سوداگرانه، ماهیت تقاضای مؤثر دارد؛ یعنی با رونق بخشیدن به بازار داخلی، مانع از فرو رفتن صنایع در چاه رکود می شود.