ضرورت بازسازی پیوند دولت-ملت: چرا «وفاق» نیازمند تغییر پارادایم در حکمرانی است؟

در ستایش واقعیت گزنده ایران در پایان آذرماه 1404، در تقاطع هولناکی از «استهلاک منابع» و «بحران معنا» ایستاده است.

اگرچه بیانیه اخیر جبهه اصلاحات با اشاره به تورم 70 درصدی و سیطره شبکه های رانتی، - مقدمه در ستایش واقعیت گزنده ایران در پایان آذرماه 1404، در تقاطع هولناکی از استهلاک منابع و بحران معنا ایستاده است.

اگرچه بیانیه اخیر جبهه اصلاحات با اشاره به تورم 70 درصدی و سیطره شبکه های رانتی، زنگ خطری جدی را به صدا درآورد ، اما تقلیل این وضعیت به یک ناتوانی مدیریتی صرف، نادیده گرفتن لایه های زیرین و استراتژیکی است که موجودیت ملی ما را تهدید می کند.

ما امروز نه با یک تلاطم اقتصادی گذرا، بلکه با وضعیتی روبه رو هستیم که در ادبیات سیاسی می توان آن را کسوف دولت-ملت نامید.

در این یادداشت، تلاش می شود با پیوند میان تئوری های توسعه، ژئوپلیتیک انزوا و روان شناسی قدرت، نشان داده شود که چرا پروژه وفاق ملی در غیاب یک تغییر پارادایم استراتژیک ، فرجامی جز فرسایش بیشتر نخواهد داشت.

پارادوکس کارآمدی و تورم رانتی بیانیه جبهه اصلاحات، پرده از حقیقتی برمی دارد که سال هاست در سایه شعارهای وفاق، پنهان شده است: تورم اقلام اساسی که از مرز 70 درصد عبور کرده، تنها یک عدد ریاضی نیست؛ بلکه شاخصی از یک ناهنجاری ساختاری در توزیع منابع است.