انواع شرطی سازی در روانشناسی + مقایسه

به زبان ساده، شرطی سازی نوعی یادگیری است.

فرآیندی که در آن مغز ما یاد می گیرد بین دو رویداد مختلف، ارتباط برقرار کند.

- تفاوت شرطی سازی کلاسیک و کنشگر 1.

نوع یادگیری یادگیری در شرطی سازی کلاسیک فعالانه نیست.

یادگیرنده بدون آنکه بداند چرا چنین می کند، رفتاری را انجام می دهد.

اما در شرطی سازی فعال، یادگیرنده خود در فرایند شرطی سازی مشارکت فعال دارد.

او با تشویق یا تنبیه می آموزد که به سمت چه رفتاری سوق داده شود.

2.

داوطلبانه بودن یا نبودن در شرطی شدن کلاسیک یادگیرنده رفتاری غیرداوطلبانه دارد.

مثلا سگ ها نقشی در ترشح بزاق دهان خود ندارند، اما در نوع دوم یادگیرنده می تواند در هرلحظه عمل خود را تغییر دهد.

مثلا کودک می تواند به رغم احتمال تنبیه، همچنان با برادر خود دعوا کند.

مهم ترین تفاوت این دو نوع شرطی سازی در همین ویژگی نفهته است.

3.

نوع پاسخ در نوع اول شرطی سازی، یادگیرنده نقشی در ایجاد واکنش ندارد.

مثلا اگر فردی تصادف کند، ممکن است تا ماه ها بعد هربار که رانندگی می کند، احساس ترس و اضطراب داشته باشد.

او نمی تواند جلوی این اضطراب را بگیرد.

چه بسا تجربه او چنان دردناک باشد که با دیدن خودرو نیز دچار حمله عصبی شود.

اما در نوع دوم، یادگیرنده به انجام واکنش ترغیب می شود.