تمثیل سقراطی «روح»؛ انسان همچون یک ارّابه

سقراط بر این باور بود که روح انسان فناپذیر نیست؛ بلکه پس از مرگ جسم باقی می ماند و به سبب سرشت جاودانه و تغییرناپذیرش، به جهان ایدئال تعلق دارد.

- سقراط بر این باور بود که روح انسان فناپذیر نیست؛ بلکه پس از مرگ جسم باقی می ماند و به سبب سرشت جاودانه و تغییرناپذیرش، به جهان ایدئال تعلق دارد.

افلاطون، شاگرد برجسته ی سقراط، از نامدارترین و پرخواننده ترین فیلسوفان تاریخ اندیشه ی بشر است.

رسالات ماندگار او، یکی از جامع ترین روایت ها از فلسفه ی سقراط به شمار می آید.

در این مکالمات، سقراط همواره در گفت وگو با دیگری ظاهر می شود و افلاطون از خلال این گفت وگوها، اندیشه های استاد خود را می شناساند.

  به گزارش فرادید، در مکالمه افلاطونی فایدروس ، سقراط با فایدروس دیدار می کند؛ مردی که تازه به خطابه ای از خطیب نام آور، لوسیاس، گوش سپرده است.

این گفت وگو در جریان قدم زدنی آرام در امتداد کرانه های رود ایلیسوس، بیرون از دیوارهای آتن شکل می گیرد.

آن دو زیر سایه ی درخت چناری می نشینند و همان جا گفت وگو آغاز می شود.

  سقراط می کوشد فایدروس را به بحث درباره ی آن خطابه ترغیب کند و در خلال این گفت وگو، ماهیت روح انسان را با تمثیلی شاعرانه و ژرف، یعنی اسطوره ی روح بالدار شرح می دهد.