2 نکته درباره حرف هایی که 2 معلم سابق امیرحسین قیاسی و ابوطالب حسینی گفتند: آدم های شوخ و شاد را چه به مدرسه تیزهوشان؟!

در این ویدئو، این دو معلم گرامی به نقل خاطراتی از این دو شاگرد سابق و کمدین فعلی می پردازند و با اشاره به شیطنت ها و رفتارهای پر از طنز آنها در آن دوران می گویند که از حضور آنها در مدرسه تیزهوشان شگفت زده بوده اند! - این خاطرات دستکم از 2 منظر قابل ارزیابی است: 1 - این خاطرات، تایید کننده این است که شوخی و طنازی می تواند به تثبیت خاطرات کمک کند.

این دو معلم، حتماً صدها و یا حتی هزاران دانش آموز دیگر نیز داشته اند ولی چرا این دو دانش آموز بدین حد پررنگ در خاطرشان مانده است؟ مشخصاً به خاطر شوخ طبعی آنها .

 همان طور که شوخی و طنز یه تثبیت خاطرات انجامیده، می تواند در مقیاسی وسیع تر و همراه با رویکردهایی مانند بازی، قصه و نمایش، به تثبیت آموخته ها نیز کمک کند.

این دقیقاً همان نقطه مغفول در نظام آموزشی ماست که مدرسه را از یک محیط زنده به پادگانی با مقررات خشک و غیر منعطف تبدیل کرده است.

 اگر نظام آموزشی ما به ویژه در دوران ابتدایی از حالت خشک و بی روح خود به سمت تلفیق ذاتی با بازی، شوخی، خنده، قصه، نمایش و تماس با طبیعت برود، هم آنچه در مدرسه به بچه ها یاد داده می شود، بیشتر در خاطرشان می ماند و هم از نظر روانی، انسان های سالم تری بار می آیند.