ایران میان دو فریاد؛ و هویتی که همچنان بی صداست

 ایران نه با پاک کردن گذشته پیش می رود و نه با کپی کردن آینده دیگران.

مسیر از جایی روشن می شود که این سرزمین دوباره موضوع گفت وگو شود؛ نه به عنوان یک خاطره، -  ایران نه با پاک کردن گذشته پیش می رود و نه با کپی کردن آینده دیگران.

مسیر از جایی روشن می شود که این سرزمین دوباره موضوع گفت وگو شود؛ نه به عنوان یک خاطره، بلکه به عنوان واقعیتی زنده با ظرفیت ها و نیازهای مشخص.

عصر ایران؛ سعید خاتمی - سال هاست بحث های عمومی در ایران میان دو صدای بلند دست به دست می شود؛ صدایی که جهان را در قالب های بسته ایدئولوژیک می بیند و صدایی که نسخه های غربی را بی تأمل تکرار می کند.

میان این جدال، موضوع اصلی آرام آرام محو شده: خودِ ایران.

برای دیدن این واقعیت کافی است چند صحنه آشنا را مرور کنیم؛ صحنه هایی که هر ایرانی کم وبیش تجربه اش کرده است.

در کلاس های دانشگاه، نظریه های بزرگ جهانی تدریس می شود، اما کمتر کسی توضیح می دهد چرا همین نظریه ها در ایران نتایج دیگری داشته اند.

در مناظره ها، دو طرف آن قدر سرگرم دفاع از روایت های خود می شوند که یادشان می رود موضوع بحث، کشوری واقعی با حافظه و تجربه است.

 و در گفت وگوهای روزمره هم وضع بهتر نیست؛ هرکس برای اقتصاد و سیاست نسخه ای آماده دارد، انگار همه متخصص همه چیز شده اند.