صنعت خودرو یا صنعت آچارکشی ؟ تناقض بزرگ کشوری که می سازد اما مونتاژکار مانده است

در حالی که ایران ظرفیت ساخت کامل یک خودرو را از موتور تا کوچک ترین قطعه دارد، هنوز درگیر مونتاژهای نیمه کاره ای است که بیشتر شبیه واردات با تعرفه کمترند تا تولید واقعی.

- دانش فنی کمتر و در نهایت، محصولی که روی کاغذ داخلی است اما در واقعیت، سرهم بندی شده است.

در بسیاری از قراردادها، شرکت خارجی شرایطی می گذارد که اجازه تولید قطعات اصلی در ایران داده نشود؛ مثلاً ECU، سیستم ایمنی، موتور یا گیربکس.

در ظاهر، مشکل از طرف خارجی است؛ اما درواقع بخشی از این محدودیت ها نتیجه ضعف چانه زنی مدیران داخلی است.

اگر قرارداد شفاف نباشد، شرکت خارجی راه آسان تر را انتخاب می کند: یعنی تولید همه چیز در کشور خودش و ارسال آن به ایران.

از سوی دیگر، نبود یک استراتژی ملی درباره خودرو باعث شده هر شرکت مسیر خودش را برود.

یکی می خواهد پلتفرم داخلی توسعه بدهد، یکی دیگر دنبال مونتاژ چینی هاست، یکی به فکر همکاری با اروپا است، و شرکت دیگر تصمیم گرفته در چین کارخانه بزند.

این پراکندگی باعث شده صنعت خودرو شبیه اتاق فرمان هواپیمایی باشد که هر دکمه اش را یک نفر فشار می دهد.

سال هاست می گویند انتقال فناوری ؛ اما مگر فناوری با نگاه کردن منتقل می شود؟ فناوری وقتی منتقل می شود که سهم تولید داخلی بالا برود، قطعه ساز ایرانی در قرارداد شریک شود، مهندس ایرانی حق دسترسی