بحران خاموش امید/ چرا جامعه ایران به نقطه هشدار رسیده؟

جامعه زمانی زنده است که مردمش باور کنند می توانند اثرگذار باشند.

سرمایه اصلی هر کشوری، نه نفت و منابع طبیعی، بلکه «اعتماد و امید» مردمش است.

- جامعه زمانی زنده است که مردمش باور کنند می توانند اثرگذار باشند.

سرمایه اصلی هر کشوری، نه نفت و منابع طبیعی، بلکه اعتماد و امید مردمش است.

بدون آن، هیچ برنامه ای به ثمر نمی رسد.

  زینب روشنگر روزنامه اعتماد در سال های اخیر، جامعه ایران با پدیده ای روبه رو شده است که کمتر از بحران های اقتصادی یا سیاسی به چشم می آید، اما اثر آن بر زندگی مردم عمیق تر است: ناامیدی و بی اعتمادی اجتماعی .

بسیاری از شهروندان، به ویژه نسل جوان احساس می کنند آینده ای روشن در پیش ندارند و صدای آن ها در تصمیم گیری های بزرگ کشور شنیده نمی شود.

این حس کنار گذاشته شدن، به تدریج اعتماد عمومی را نسبت به نهادها، قانون و حتی روابط انسانی تضعیف کرده است.

  در گفت وگوهای روزمره، در شبکه های اجتماعی و حتی در رفتارهای اجتماعی، نشانه های این دل زدگی و بی اعتمادی آشکار است.

افزایش مهاجرت، چه به شهرهای دیگر و چه به خارج از کشور، یکی از این نشانه هاست.

بسیاری از جوانان، در جست وجوی آینده ای قابل پیش بینی تر، تصمیم به ترک می گیرند.