وقتی «پامپ» دامپ می شود؛ چگونه مهران مدیری برنامه را از ریتم انداخت

امیرحسین قیاسی هرچقدر هم خام، شلوغ یا لوس باشد، آوردن مهران مدیری به این فضا، مثل آوردن یک ژنرال بازنشسته به میدان جنگ چریکی است؛ قواعد عوض شده، - اما او هنوز با یونیفرم قدیمی آمده.

با انقباض، پاسخ های منفی و گاه تحقیرآمیز، عملاً مانع شکل گیری پاسکاری طنز شد.

عصر ایران ؛ موحد منتقم - اگر حضور مهران مدیری در پامپ را صرفاً با متر خنده دار بودن یا نبودن بسنجیم، اصل ماجرا را از دست داده ایم.

این قسمت نه درباره طنز موفق یا ناموفق، نه حتی درباره اختلاف سلیقه نسل ها، بلکه درباره مواجهه یک قدرت تثبیت شده با فضایی است که دیگر فرمانش دست او نیست.

عبور یک چهره تثبیت شده از زمین امن برنامه های خودش به قلمرو شوخی های بی پروا و ریتم تند نسل جدید.

اما آن چه روی آنتن رفت، بیش از آن که به برخورد نسل ها شبیه باشد، به تقابل دو تصور از طنز، قدرت و جایگاه ختم شد؛ تقابلی که بیش از همه به خود مدیری آسیب زد.

مدیری سال ها عادت کرده بود میزبان باشد؛ صاحب صحنه، کنترل گر ریتم و تعیین کننده مرز شوخی.

پامپ اما زمینی بود که قواعدش را او ننوشته بود.

همین جابه جایی موقعیت، لایه ای از تنش ساخت که از نخستین دقایق برنامه حس می شد.

  امیرحسین قیاسی بر بداهه، شوخی مستقیم و شکستن پرستیژ تکیه دارد؛ مدیری اما با انقباض، پاسخ های منفی و گاه تحقیرآمیز، عملاً مانع شکل گیر