العلم سلطان؛ در سوگ بانویی از تبار اندیشه

در اندیشه او، کتابخانه ملی همان «حافظه ملی» بود؛ حافظه ای که نباید در ساختمانی محصور بماند، بلکه باید در خانه هر ایرانی حضور داشته باشد.

از همین روی، - خبر درگذشت سرکار خانم اشرف بروجردی برای من نه تنها اندوه فقدان یک چهره فرهنگی پر تلاش، بلکه از دست دادن انسانی شریف، اندیشمند و همراه در سال های طولانی همکاری و آشنایی است.

خانم بروجردی را تنها نمی توان در عناوین و مسئولیت های رسمی خلاصه کرد.

او پیش از هر چیز انسانی دقیق، مسئولیت پذیر و متعهد بود؛ کسی که فرهنگ را نه به عنوان یک شعار، بلکه به مثابه یک وظیفه اجتماعی و اخلاقی می دید.

در تمام سال های همکاری، آنچه بیش از همه در رفتار و گفتار او برجسته بود، جدیت توأم با فروتنی و قاطعیت همراه با احترام بود.

در تصمیم گیری ها اهل تأمل بود، به گفت وگو باور داشت و برای نظر کارشناسی و تجربه جمعی ارزش قائل می شد.

اشرف بروجردی را از سالیان پیش و در مقاطع گوناگون می شناختم؛ در عرصه های فرهنگی و اجتماعی و گاه حتی سیاسی.

اما آشنایی ما آن گاه صورتی دیگر و معنایی عمیق تر یافت که در دوره مسئولیت ایشان در سازمان اسناد و کتابخانه ملی، با صدور حکمی با حفظ سمتم به عنوان رایزن فرهنگی جمهوری اسلامی ایران در لبنان، نمایندگی کتابخانه ملی در آن کشور به من واگذار شد.