پایان «استثنای اسراییل»؛ چرا رابطه ویژه واشنگتن و تل آویو به بن بست رسیده است؟

جنگ غزه بیش از هر رویداد دیگری در دهه های اخیر، هزینه های سیاسی، اخلاقی و راهبردی رابطه استثنایی ایالات متحده و اسراییل را عیان کرده است؛ - پیامدهای حمله 7 اکتبر حماس، کاستی های بنیادیِ رابطه استثنایی را آشکار کرد.

جو بایدن، رییس جمهور ایالات متحده، و تیم او—آن گونه که قابل پیش بینی بود—در شکل دهی به رفتار دولت نتانیاهو در جنگ غزه و اقداماتش در دیگر نقاط منطقه با دشواری روبه رو شدند.

ایالات متحده نه به صورت رسمی و نه غیررسمی کوشید با اسراییل به تفاهمی دست یابد که مشخص کند چه نوع کمکی ارائه خواهد شد، تحت چه شرایطی، و در راستای کدام اهداف نظامی.

حمایت دولت از واکنش نظامی اسراییل، همبستگیِ به جایی با شریکی داغدار و تحت فشار را نشان می داد، اما در نبود این شفافیت، برای نتانیاهو معنای چک سفیدامضا داشت.

تعاملات آمریکا با مقام های اسراییلی در آغاز جنگ، الگویی از فشارِ دقیقاً تنظیم شده اما در نهایت همراه با مماشات را تثبیت کرد.

از نخستین عملیات های اسراییل در غزه روشن بود که ارتش دفاعی اسراییل تأکید کافی بر به حداقل رساندن تلفات غیرنظامیان فلسطینی ندارد.

دولت بایدن در هفته های نخست جنگ، بارها و با قاطعیت—اما به صورت خصوصی—نگرانی های خود را درباره شیوه های بمباران ارتش اسراییل مطرح کرد.