«ساعت ها»؛ تصویری از تکامل رنج زن مدرن

فیلم به خوبی نشان می دهد تاریخ زنانه خطی نیست بلکه چرخه ای از تجربه ها و پرسش هایی است که تکرار می شوند و در هر دوره تنها شکل تازه ای به خود می گیرند.

- فیلم به خوبی نشان می دهد تاریخ زنانه خطی نیست بلکه چرخه ای از تجربه ها و پرسش هایی است که تکرار می شوند و در هر دوره تنها شکل تازه ای به خود می گیرند.

عصر ایران؛ محسن سلیمانی فاخر- ساعت ها تنها یک اقتباس سینمایی از رمان مایکل کانینگهام نیست؛ فیلمی است درباره   تاریخ زیست زنانه، درباره   سه لحظه در سه قرن متفاوت که چون سه عقربه یک ساعت، بر صفحه ای واحد حرکت می کنند و زمانِ رنج و آگاهی را شکل می دهند.

  استیون دالدری در این فیلم، به شکلی هوشمندانه رمان وولفیِ کانینگهام را به زبان تصویر ترجمه می کند؛ زبانی مبتنی بر ریتم ذهن، جریان آگاهی و لحظه هایی که در سکوت فرو می روند و دوباره سربرمی آورند.

فیلم با سه زن آغاز می شود؛ ویرجینیا وولف در 1923، لورا براون در 1951 و کلاریسا واگن در 2001.

  هر سه زن در یک روز سرنوشت ساز به ما معرفی می شوند؛ روزی که در آن، معنای زندگی از نو به پرسش درمی آید.

  ساختار تدوینی فیلم، با برهم زدن خط زمان، سه روایت را در یک تجربه واحد تنیده است.

  این تکنیک صرفاً یک بازی فرمی نیست، بلکه بیانگر این فرض بنیادین است که زن بودن در تاریخ مدرن، تجربه ای پیوسته است؛ گویی همه زنان