روایت تجار از تالار دوم مرکز مبادله

قرار بود مرکز مبادله ارز، راه میان بُر واردات باشد؛ مسیری شفاف، قابل پیش بینی و کم هزینه.

اما روایت فعالان اقتصادی از آنچه در تالار دوم می گذرد، - قرار بود مرکز مبادله ارز، راه میان بُر واردات باشد؛ مسیری شفاف، قابل پیش بینی و کم هزینه.

اما روایت فعالان اقتصادی از آنچه در تالار دوم می گذرد، تصویر دیگری می سازد؛ تصویری از صف های نامعلوم، واسطه های خاموش و هزینه هایی که نه دیده و نه می شوند حکایت دارند.

  به گزارش ایسنا، وقتی پای تامین ارز به تالار دوم مرکز مبادله می رسد، همه چیز روی کاغذ رسمی است؛ سامانه و مقررات وجود دارد و نرخ ها بر اساس عرضه و تقاضا شکل می گیرد.

اما آنچه در عمل میان واردکننده و صادرکننده رخ می دهد، فاصله ای معنادار با این تصویر دارد.

این فاصله، به گفته فعالان اقتصادی، جایی است که باعث بروز پدیده ای به سمت زیرمیزی می شود.

در نشست کمیسیون مدیریت واردات اتاق ایران، احمدرضا فرشچیان تلاش کرد این فاصله را نه با عدد و بخشنامه، بلکه با تجربه خود تجار توضیح دهد.

او از تالاری گفت که در آن طرفین معامله همدیگر را نمی شناسند، نرخ شفاف نیست و همچنین شفافیتی برای زمان تخصیص قابل پیش بینی نیست.

نتیجه طبیعی چنین فضایی، شکل گیری واسطه هایی است که نه برای انتقال ارز، بلکه صرفا برای وصل کردن دو طرف معامله وارد میدان می شوند؛