اصفهان؛ جغرافیای روشن یک روح تاریخی

یکم آذر، وقتی آفتاب زمستانی بر گنبدهای فیروزه ای اصفهان می تابد، شهر جلوه ای از نور و حرکت می شود؛ قوس ها و خطوطش، داستان آذر و تیر رهایی را روایت می کنند.

- ایسنا/اصفهان یکم آذر، وقتی آفتاب زمستانی بر گنبدهای فیروزه ای اصفهان می تابد، شهر جلوه ای از نور و حرکت می شود؛ قوس ها و خطوطش، داستان آذر و تیر رهایی را روایت می کنند.

اصفهان، شهری است که تاریخ و هنر را همچون دو رود خروشان درهم آمیخته است؛ شهری که از دل زمان، معماری و نور را خلق کرده است.

گذر از هر کوچه و خیابان، عبور از هر طاق و گنبد، یادآور قرن ها تلاش هنرمندان و معماران برای بیان هویت و زیبایی است.

وقتی پا در میدان نقش جهان می گذاری، سنگ فرش های کهنه و طاق های بلند تو را به سکوت و تأمل دعوت می کند.

اصفهان شهری است که فقط با چشم نمی توان آن را شناخت؛ باید آن را حس کرد، لمس کرد، و در جریان خطوط و خمیدگی هایش غرق شد.

یکی از عناصر کلیدی این شهر، قوس است؛ انحنایی که از زمین آغاز می شود و به سمت آسمان می رود، همچون تیر آذر که رها شده و مسیر روشنایی را نشان می دهد.

این قوس ها نه فقط در فرم، بلکه در معنا، زندگی و رفتار مردم اصفهان بازتاب یافته اند.

گنبدهای فیروزه ای، سردرهای مزین به نقوش اسلیمی، طاق های بلند، کاشی های هزارنقش و خطوط هندسی پیچیده، همه حامل پیام حرکت، نور و معنا هستند