چرا بازگشت خواننده ‏های لس ‏آنجلسی به ایران هر بار به بن‏ بست می‏ خورد؟

«دوست دارم قبل از مرگم در ایران باشم» و «می خواهم به ایران برگردم»؛ این دو جمله پرتکرارترین حس خواننده های لس آنجلسی نسبت به وطن شان بوده که در دو دهه اخیر بارها در موقعیت های مختلف با بغض و دلتنگی به زبان آورده اند.

- دراین میان نمونه های جنجالی هم از حضور گسترده و چندهزار نفری در کنسرت یکی از خواننده های پاپ داخلی در لس آنجلس وجود دارد که از نظر فرم و محتوا بی شباهت به کنسرت های خواننده های ایرانی خارج از کشور نبود و این سوال را در ذهن ایجاد می کند که چه فرقی از نظر محتوایی بین خواننده های پاپ به اصطلاح آن ور آبی و این ور آبی وجود دارد که سال هاست حس نوستالژیک و خاطره جمعی ایرانی ها بازیچه اخبار ضدونقیض بازگشت آن ها به کشور می شود؟ مسیر دشوار یک آرزو بازگشت خواننده های جریان ساز پاپ و محبوب پیش از انقلاب به کشور که سال هاست صدای آن ها با خاطره جمعی و نوستالژیک ایرانی ها گره خورده، مسئله دیروز و امروز نیست.

در دودهه اخیر، هرازگاهی اخباری از چراغ سبز مسئولان و تمایل خواننده ها برای فعالیت و بازگشت به ایران منتشر شده، اما تجربه سال های قبل نشان داده که هنرمندان با بازگشت درگیر محدودیت ها و در مواردی بازداشت شدند یا ترجیح داده اند تا به صرف ابزار تمایل برای فعالیت در وطن اکتفا کنند.