سه روز در حاج عمران

چشمش که به محمدعلی افتاد، داشت بال در می آورد.

باورش نمی شد دوست قدیمی اش را اینجا ببیند.

از یک طرف خوشحال شده بود و از یک طرف تعجب کرده بود.

- چشمش که به محمدعلی افتاد، داشت بال در می آورد.

باورش نمی شد دوست قدیمی اش را اینجا ببیند.

از یک طرف خوشحال شده بود و از یک طرف تعجب کرده بود.

به گزارش خبرگزاری صدا و سیما ؛ آخه محمدعلی رشیدی توی گردان 7 ولی عصر سپاه بود؛ اینجا چه کار می کرد؟ با خودش فکر کرد: حتماً خبری شده.

شاید عملیات داریم.

چند روزی بود زمزمه هایی می شنیدند که قرار است تپه شهدا را پس بگیرند، اما دقیق نمی دانست کی.

حسین و محمدعلی، بچه ی یک روستا بودند؛ همسایه ی دیواربه دیوار.

از مدرسه که تعطیل می شدند، تا خانه مسابقه می گذاشتند.

همیشه محمدعلی، که دو ماهی هم کوچک تر بود، زودتر می رسید و پشت درختچه های پسته پنهان می شد.

پسته ها با پوست های صورتی و قرمز، مثل لپ های گل انداخته ی دختر بچه ها، زیر آفتاب عصرگاهی روی درختچه ها برق می زدند بچه ها با ذوق تماشایشان می کردند.

روستای احمد آباد کوچک بود و دل پاک.

غروب های تابستان، بوی یونجه و خاک نم خورده توی کوچه های باریک می پیچید.

مادر ها پشت بام ها قالی تکان می دادند و بچه ها توی کوچه دنبال هم می دویدند.