معلمی در کسوت کارگردان

در تاریخ تئاتر ایران، نام هایی وجود دارند که نه فقط به واسطه آثارشان، بلکه به واسطه «شیوه بودن شان» در حافظه جمعی ماندگار می شوند.

هادی مرزبان یکی از همین نام هاست؛ - در تاریخ تئاتر ایران، نام هایی وجود دارند که نه فقط به واسطه آثارشان، بلکه به واسطه شیوه بودن شان در حافظه جمعی ماندگار می شوند.

هادی مرزبان یکی از همین نام هاست؛ مردی که حضورش در سالن تمرین شبیه ورود فرمانده ای به میدان بود، اما فرماندهی که با عشق و سال ها پیوستگی حرفه ای، سربازانش را به مسیر دلخواه هدایت می کرد.

به گزارش ایسنا، روزنامه ایران در ادامه نوشت: مرزبان از آن دست هنرمندانی بود که هیچ گاه در هیاهوی تئاتر دهه های اخیر گذشته خود را فراموش نکرد و با وفاداری به نمایش ایرانی-سنتی کارهایی را روی صحنه برد.

گرچه این آثار با انتقاداتی هم همراه می شد اما او به راهش ایمان داشت و از همین رو مسیر خود را هیچ گاه عوض نکرد.

مرگ او، آن هم درست زمانی که در حال آماده سازی اثری تازه بود، بیش از آن که پایان یک زیست هنری باشد، یادآور پایان یک دوره است؛ دوره ای که در آن، جهان نمایش متکی به رویکردهای فردی و امضاهای شخصی بود، نه نسخه برداری های سریالی.

با رفتن مرزبان، نسلی از تئاتر به آرامی پرده پایان فرو می افتد.