چِرَغو، روایتی از صمیمیت گم شده در شب های سرد خراسان

در شب های تاریک و سرد روستاهای خراسان، پیش از روشنایی برق، آیینی به نام «چِرَغو» قلب خانه ها را گرم می کرد.

با غروب خورشید، اهالی روستاها به خصوص در جنوب خراسان با فانوس و چراغ توری به خانه ای می رفتند که نوبت میزبانی اش بود.

- /فرهنگ خراسان/ چِرَغو، روایتی از صمیمیت گم شده در شب های سرد خراسان ایسنا/خراسان رضوی در شب های تاریک و سرد روستاهای خراسان، پیش از روشنایی برق، آیینی به نام چِرَغو قلب خانه ها را گرم می کرد.

با غروب خورشید، اهالی روستاها به خصوص در جنوب خراسان با فانوس و چراغ توری به خانه ای می رفتند که نوبت میزبانی اش بود.

نور چراغ ها بر دیوارهای گِلی می رقصید و فضا را گرم می کرد.

چندین خانواده در اتاق گرد می آمدند و با نور چراغ ها، اتاق روشن می شد.

پذیرایی در چِرَغو ساده و صمیمی بود؛ شلغم و چغندر پخته، زردک، مویز و نخود برشته.

پدربزرگ ها و مادربزرگ ها از خاطرات خشک سالی، سفرهای پیاده به مشهد و عروسی های قدیمی می گفتند.

در پایان شب، صاحب خانه با تشکر، مهمانان را بدرقه می کرد و سوسوی فانوس ها در تاریکی شب محو می شد.

امروزه، اگرچه چِرَغو کم رنگ شده، اما یاد آن در حافظه جمعی زنده است.

این رسم، یادآور فرهنگی است که در سادگی و صمیمیت، معنا می یابد و به ما یادآوری می کند که برای غلبه بر تاریکی، به نور یکدیگر نیاز داریم.