یمن در پیچ تاریخی؛ بازی خطرناک ریاض و ابوظبی در حضرموت

برای فهم آنچه امروز در یمن می گذرد، باید کمی به عقب برگردیم.

یمن کشوری است که از همان ابتدا با شکاف تاریخی و سیاسی متولد شد.

از قرن شانزدهم، شمال یمن زیر سلطه عثمانی بود و جنوب آن در کنترل انگلیس.

یمن شمالی در سال 1918 از عثمانی مستقل شد و یمن جنوبی در سال 1968 از انگلیس.

این دو بخش در سال 1990 متحد شدند، اما این وحدت بیشتر روی کاغذ بود تا در واقعیت.

اختلافات خیلی زود به جنگ داخلی انجامید و در سال 1994 عملاً یمن شمالی بر یمن جنوبی مسلط شد.

از همان زمان، نارضایتی های عمیق نسبت به رژیم حاکم، به ویژه شخص علی عبدالله صالح، در جامعه یمن جنوبی شکل گرفت و زیدی های یمن شمالی هم که از دیرباز با علی عبدالله صالح تعارضات مبنایی داشتند.

این نارضایتی ها در سال 2011 به شکل تظاهرات و اعتراضات گسترده بروز پیدا کرد.

در جنوب، مردمی که خود را تحت سیطره شمال می دیدند، مخالفت علنی کردند.

در شمال هم زیدی ها که بعدها با نام انصارالله شناخته شدند، نسبت به ظلم و تبعیض چند دهه ای واکنش نشان دادند.

مجموعه این تحولات، یمن را به سمت درگیری های پی درپی سوق داد تا نهایتاً در سال 2014 صنعا و سپس عدن به تصرف انصارالله درآمد.

نکته مهم این است که در سال های حکومت علی عبدالله صالح، زیدی های شمال و جریان های جنوبی به دلیل داشتن دشمن مشترک، همکاری های نزدیکی با هم داشتند.