رنج روور اووک 2022؛ کوچولوی مغرور بریتانیایی که در دل بیابان عراق خودش را ثابت کرد

ماشینی که نه برای آفرود سنگین ساخته شده، نه ادعای غول بودن دارد؛ اما همان چند کیلومتر رانندگی کافی بود تا بفهمم چرا بسیاری از مالکان اووک حاضر نیستند هیچ وقت از این برند دل بکنند.

- از همان لحظه اول که به ماشین نزدیک شدم، نگاهش کردم و فهمیدم اویوک از آن ماشین هایی نیست که بخواهد خودش را با جیغ زدن نشان بدهد.

انگار یک انگلیسی خجالتی است که فقط کافی است چند قدم نزدیکش شوی تا بفهمی چه دنیایی از ظرافت توی طراحی اش خوابیده.

چراغ های باریک، جلوپنجره جمع وجور، خطوط نرم اما قاطع، و آن سقف شناور که انگار همیشه یک هاله خاص دور ماشین ایجاد می کند.

هیچ چیز اضافه نیست.

هیچ چیز فریاد نمی زند.

درِ ماشین را که باز کردم، آن بوی خاص متریال باکیفیت انگلیسی مستقیم خورد توی صورتم.

اینجا داخل کابین خبری از نمایش لوکس نمایی نیست؛ همه چیز واقعی است.

چرم ها کیفیت دارند، دکمه ها حس مکانیکی خوبی می دهند، صفحه نمایش ها بدون کوچک ترین تاخیر کار می کنند و همه چیز با وسواس مهندسی کنار هم نشسته.

صندلی ها طوری طراحی شده اند که نه مثل آلمانی ها خشک باشند و نه مثل ژاپنی ها زیادی نرم.

یک تعادل به دست آمده در طول سال ها تجربه.

فرمان ضخامت ایده آل دارد و وقتی در دست می گیری احساس می کنی ماشین قبل از تو می داند می خواهی چه کار کنی.