واقع گرایی در فیلم «سامی» مثل «تفنگ چخوف»

حبیب باوی ساجد به صدای خارج از تصویر درجهت پیش بردن روایت خود تکیه می کند و بااین تکنیک مستند افکار سامی را درتجربه ای روانشناختی واکاوی و آشکار می سازد.

- حبیب باوی ساجد به صدای خارج از تصویر درجهت پیش بردن روایت خود تکیه می کند و بااین تکنیک مستند افکار سامی را درتجربه ای روانشناختی واکاوی و آشکار می سازد.

سامی زندگی اش را وقف دخترش سعاد می کند، تا جایی که پشت خود و پشت اسبش وَرده را تکیه گاهی برای دخترش قرار می دهد تا در مسیرهای گِلی مدرسه روی آن بنشیند تا احساس ضعف و ناتوانی نکند.

او و اسبش تبدیل به دو پایی می شوند که سعاد با آنها راه می رود و این گفتار، تصویری بشدت انسانی وشاعرانه در ذهن بیننده می آفریند.

  سینماسینما - عدنان حسین احمد منتقد سینما از عراق نوشت: حبیب باوی ساجد، کارگردان اهوازی از جنوب غربی ایران در نخستین فیلم بلند خود با عنوان سامی ، باانتخاب یک موضوع درام، بامحوریت یک خانواده، فضای عام و عینی را بازتاب داده است که فراتر از جغرافیای فیلم است.

فیلم سامی با وجود واقع گرایی، از زبان استعاری برخوردار است؛ زبانی که به سرعت آشکار و ساده جلوه می یابد و فخرفروشی نمی کند.

فیلم از همان آغاز صراحتا می گوید سامی کارونی، شخصیت اصلی فیلم، به سرزمین، خانه روستایی و وطنی که در آن متولد و بزرگ شده است، دلبسته است و حتی �