پاساژ پله برقی رشت: مواجهه ای از جنس نوجوانی با غرب در دههٔ شصت

انگار در جاهایی که مدرنیته دیر رسیده بود، فناوری پیش از آنکه ابزار شود، صحنه می شد.

ما، بی آنکه همدیگر را بشناسیم، در شهرهای مختلف جهان، یک حرکت مشترک را تمرین می کردیم: - پاساژ پله برقی رشت: مواجهه ای از جنس نوجوانی با غرب در دههٔ شصت انگار در جاهایی که مدرنیته دیر رسیده بود، فناوری پیش از آنکه ابزار شود، صحنه می شد.

ما، بی آنکه همدیگر را بشناسیم، در شهرهای مختلف جهان، یک حرکت مشترک را تمرین می کردیم: ایستادن بر پله ای که خودش حرکت می کرد، و خیال کردن جهانی که از زیر پایمان می گذشت.

عصر ایران؛ فردین علیخواه - اولین پله برقی شهر ما در یک پاساژ نصب شد؛ در سال هایی که شهر بیش از آنکه به آینده فکر کند، درگیر دوام آوردن بود.

دههٔ شصت بود و هر چیز تازه ای، پیش از آنکه کاربردش فهمیده شود، معنایش حدس زده می شد.

پله برقی هم از همین جنس بود.

کسی آن را به عنوان راهی آسان تر برای بالارفتن نمی دید؛ آنچه دیده می شد، خودِ جدید بودن بود.

جوانان شهر رشت برای دیدنش می آمدند.

من هم یکی از آن ها بودم.

پاساژ پله برقی شلوغ می شد، نه با خریدار، بلکه با تماشاگر.

می ایستادیم، نگاه می کردیم، می خندیدیم، و وانمود می کردیم که کاملاً می دانیم چگونه باید سوار شد.