روایت فیلم نامه نویس پرسابقه از یک خاطره/ ماشین اولِ آدم مثل جون آدمه

این یادداشت، پرتره ای انسانی از رابطهٔ دو هنرمند است؛ رابطه ای که میان شوخی، تلخی، رنج، خشم، محبت و همراهی شکل می گیرد - روایت فیلم نامه نویس پرسابقه از یک خاطره/ ماشین اولِ آدم مثل جون آدمه این یادداشت، پرتره ای انسانی از رابطهٔ دو هنرمند است؛ رابطه ای که میان شوخی، تلخی، رنج، خشم، محبت و همراهی شکل می گیرد عصر ایران؛ امید فاخر- روایت پیشِ رو از استاد سعید مطلبی، نه فقط خاطره ای صمیمی از روزگار طلایی سینمای ایران است، بلکه سندی زنده از دوستی، خلاقیت.

روایت و رفاقتی است که در پشت صحنهٔ بسیاری از آثار ماندگار شکل گرفت.

  این یادداشت، پرتره ای انسانی از رابطهٔ دو هنرمند است؛ رابطه ای که میان شوخی، تلخی، رنج، خشم، محبت و همراهی شکل می گیرد و در نهایت تصویری کم نظیر از اخلاق حرفه ای و منش رفاقت محور نسل طلایی سینما به دست می دهد.

روایت مطلبی، هم یادآور روزهایی است که فیلم نامه نویسی یک سبک زندگی بود و هم نشان می دهد چگونه دوستی، الهام بخش خلق یکی از مهم ترین موتیف های سینمای او شد.

ابتدا خاطره استاد را می آورم و سپس تحلیلی درباره آن را: سال های چهل وشش و چهل وهفت بود و من فیلم نامه می نوشتم.

به جرئت می توانم ادعا کنم که نیمی از فیلم نامه های سینما را من و فریدون گله می نوشتیم.