منوچهر آتشی؛ صدای جنوب، روایت شکست

«برای آتشی، جنوب تنها نقطهٔ آغاز هویت شعری است، اما شعر او از همان «افق محدود جنوب» عبور کرده و به چشم اندازهای جهانی راه یافته است.

» - برای آتشی، جنوب تنها نقطهٔ آغاز هویت شعری است، اما شعر او از همان افق محدود جنوب عبور کرده و به چشم اندازهای جهانی راه یافته است.

به گزارش ایسنا، محمد حسینی باغسنگانی، پژوهشگر ادب و هنر به مناسبت سالروز تولد منوچهر آتشی، در یادداشتی با عنوان منوچهر آتشی؛ صدای جنوب، روایت شکست نوشته است: منوچهر آتشی (1312–1384)، شاعر برجسته نسل دوم نیمایی، از چهره هایی است که مرزهای شعر اقلیمی را در ایران بازتعریف کرد.

او با تلفیق عناصر بومی جنوب، نوگرایی زبانی، نگاه اجتماعی و تجربه های شخصی تلخ، یکی از پیچیده ترین و ماندگارترین زبان های معاصر را ساخت؛ زبانی که نه صرفاً ادامه نیما، بلکه تفسیر بومی و حماسی او در جغرافیای جنوب بود.

آثار آتشی، چه در قالب شعر و چه در حوزه نقد و ترجمه، سهم مهمی در پیوند دادن مدرنیسم فارسی با اقلیم و تجربه زیسته جنوب دارد؛ پیوندی که به او جایگاهی یگانه در شعر پس از نیما بخشیده است.

1.

اقلیم جنوب؛ ریشه و شالودهٔ شعر آتشی شعر آتشی بیش از هر چیز در اقلیم جنوب و زیست قبیله ای آن ریشه دارد.