دینداری با تحمیل صدا در پارک ها، بار نمی دهد

برگزاری نماز جماعت در پارک ایرادی ندارد؛ به شرط آن که برای کسانی که برای تفریح به پارک آمده اند مزاحمتی ایجاد نکند؛ اما خواندن زیارت عاشورا پشت بلندگوهای قوی در فضای عمومی نه دل ها را نرم می کند و نه محبتی می افزاید؛ - برگزاری نماز جماعت در پارک ایرادی ندارد؛ به شرط آن که برای کسانی که برای تفریح به پارک آمده اند مزاحمتی ایجاد نکند؛ اما خواندن زیارت عاشورا پشت بلندگوهای قوی در فضای عمومی نه دل ها را نرم می کند و نه محبتی می افزاید؛ برعکس، دل ها را می رماند و فاصله ها را بیشتر می کند.

در سال های اخیر، برگزاری آیین های مذهبی در فضاهای عمومی رو به افزایش بوده است.

نیت برگزارکنندگان معمولاً خیر است؛ می خواهند یاد خدا را زنده نگه دارند و دل ها را به اهل بیت پیامبر پیوند بزنند، اما شور دینی اگر از حد بگذرد، به جای جذب، دفع می کند.

پنجشنبه 8 آبان، چند دقیقه بعد از اذان مغرب از کنار بوستان نجمه قم - که قدیمی ها هنوز به نام پارک دورشهر می شناسند - می گذشتم.

مدتی است در این پارک نماز جماعت مغرب و عشا برگزار می شود.

من وقتی رسیدم که نماز تمام شده بود.

مداحی جوان با صدای بلند از پشت میکروفون زیارت عاشورا می خواند و حدود سی چهل زن و مرد، نشسته و مشغول دعا یا هم خوانی با مداح بودند.