بویینگ 737؛ پرنده ای که نسل ها آسمان را پر کرد

مدت ها در کابین بویینگ 737 پرواز کردم، در ارتفاعی که زمین فراموش می شود و تنها صدای موتورهای CFM56 باقی می ماند.

امروز که دیگر پرواز نمی کنم، از روی زمین درباره پرنده ای می نویسم که هنوز قلب آسمان جهان را می تپاند.

- نمایشگرهای CRT، سامانه ی EFIS نیمه دیجیتال و FMC ابتدایی، فضایی ساخته بودند که هنوز نقش خلبان را جدی می گرفتند.

خبری از خودکار شدن بیش از حد نبود.

در واقع ما باید به هواپیما گوش می دادیم از صدای تغییر دور موتور تا لرزش جزیی بال ها.

هر نشانه ای برای ما معنا داشت.

هواپیمای 737-300 می توانست حدود 130 نفر را تا برد 4500 کیلومتر جابه جا کند.

مدل 500، نسخه کوتاه تر و سبک تر، بیشتر برای مسیرهای داخلی استفاده می شد.

در مسیرهایی مثل تهران مشهد یا اصفهان کیش، برخاست و فرودش دقیق و تماشایی بود.

سقف پرواز این پرنده حدود 37 هزار پا بود و در ارتفاع کروز، سرعتی حدود 0.

74 ماخ داشت؛ نه سریع تر از ایرباس های مدرن، اما با پایداری و اطمینان بیشتر.

در پرواز با این مدل، هر ثانیه به تمرکز نیاز داشت.

سیستم کنترل پرواز مکانیکی بود و فرمان ها مستقیم از دست ما به سطوح کنترلی منتقل می شدند.

وقتی در باد عرضی می نشستی، باید دقیق تر از هر زمان دیگری کنترل ها را نگه می داشتی؛ اشتباه کوچک، به معنی bounce یا همان پرش روی باند بود.