چندصدایی مهم تر از وفاق

وفاق می تواند لحظه ای از هماهنگی باشد، اما گفت وگو، جریان مداوم فهم است.

یکی آرامش می آور و دیگری معنا.

و جامعه ی انسانی بیش از آرامش، به معنا نیاز دارد.

- پایگاه خبری جماران، در روزگاری که جامعه ها از گسست و قطبی شدن می هراسند، وفاق به شعاری مقدس تبدیل شده است.

سیاست مداران و روشنفکران همواره از ضرورت وفاق ملی سخن می گویند، گویی توافق، درمان همه ی دردهاست.

اما این باور، اگر بی تأمل پذیرفته شود، می تواند خطرناک باشد.

وفاق، اگر از دلِ گفت وگو و تکثر زاده نشود، در بهترین حالت سکوتی جمعی است و در بدترین حالت، نظامی از حذف و انکار.

در ظاهر، جامعه ی یک صدا آرام تر و هماهنگ تر به نظر می رسد؛ اما این آرامش، شبیه سکون پیش از طوفان است.

جامعه ای که صداهای متفاوت را خاموش می کند تا به وحدت برسد، در واقع بر شکاف های پنهان می افزاید.

وفاقِ بدون گفت وگو، وحدتی بی جان است؛ صلحی که از ترس زاده شده، نه از فهم.

چندصدایی به ما یاد می دهد که اختلاف، دشمن فهم نیست، شرط آن است.

هر صدا افقی تازه می گشاید و جامعه را از جزم و تکرار نجات می دهد.

گفت وگو به مثابه کنش زنده ی عقل گفت وگو، صرفاً ابزار رسیدن به توافق نیست؛ خودِ گفت وگو، بنیان عقلانیت اجتماعی است.