تن بیمار و بیمارِ بی تن/ بیمار به مثابه پول، بیمار همچون عدد

در گوشه ای نشسته بودم و به چهره های رنگ پریده نگاه می کردم؛ انگار همه عدد بودند، رقم هایی در دفتر حسابداریِ درمان.

آنچه در زیرزمین آن مرکز می گذشت، - تن بیمار و بیمارِ بی تن/ بیمار به مثابه پول، بیمار همچون عدد در گوشه ای نشسته بودم و به چهره های رنگ پریده نگاه می کردم؛ انگار همه عدد بودند، رقم هایی در دفتر حسابداریِ درمان.

آنچه در زیرزمین آن مرکز می گذشت، تنها یک رخداد پزشکی نبود؛ بلکه تمثیلی از فروپاشی همبستگی اجتماعی بود.

  عصر ایران؛ محسن سلیمانی فاخر: 1.

ورود به زیرزمین تن ها    صبح زود، با نسخه ای در دست و اضطرابی در دل، وارد یکی از معروف ترین مراکز اسکن هسته ای در شمال تهران شدم.

     جایی که قرار بود بدنم را با مواد رادیواکتیو به تصویر بکشند تا قلبم را ببینند.

اما چیزی که در نخستین لحظه دیدم نه علم و نظم که ازدحامی بود در یک زیرزمین تنگ و دالانی شکل؛ راهرویی کمتر از یک و نیم متر عرض داشت، بدون نور طبیعی،بدون پنجره، نفس های سنگین، بوی دارو و اضطراب و از همه مهمتر اشعه آسیب دار.

 تابلویی بر دیوار نوشته بود: به دلیل وجود مواد رادیواکتیو، تا یک روز پس از اسکن از تماس نزدیک با دیگران مخصوصا با زنان باردار و نوزادان پرهیز کنید.