کیهان، شمشیر را علیه هاشمی و روحانی کشید

حاکمیت نه خود از مجرای «دولت های هماهنگ» توانست گامی به سوی «تعالی» بردارد، و نه اجازه داد دولت های دارای پروژه توسعه (ولو با قرائت های مختلف) امر «توسعه» را پیش ببرند.

- به گزارش تابناک به نقل از کیهان، سعید حجاریان نوشت: زمانی که درباره دولت و کارویژه های اصلی آن تأمل می کنیم، غالباً ذهن ما بر دو حوزه امنیت و اقتصاد متمرکز می شود.

در پرتو این مسئله است که رهیافت های توسعه، امنیت ملی، تعاملات منطقه ای و بین المللی، و همچنین عدالت واجد معنا می شوند و نسبت به یکدیگر تقدم و تأخر پیدا می کنند.

اگر با هیئت حاکمه ای مواجه باشیم که ایستار خود را به درستی در هر یک از این مسائل مشخص کند، آنگاه می توان انتظار بازاندیشی در راهبردها، مسئولیت ها و نقش دولت را داشت.

در غیر این صورت آنچه می بینیم غیبت دولت است و بس.

در نظام حکمرانی ما، پس از جنگ تحمیلی، گفتارهایی در حوزه توسعه مطرح شد.

ولی از همان دوره نوعی سرگردانی منتهی به تضاد در الگوی توسعه کشور نمایان شد تا جایی که از یک سو، دولت های توسعه گرا (آقایان هاشمی، خاتمی و روحانی) با سدّ ستبر توسعه ستیزی روبه رو شدند و از سوی دیگر، دولت های توسعه ستیز (آقایان احمدی نژاد و رییسی) اساساً دولت را از دولت بودگی خویش تهی کردند تا جایی که اساساً دولتی متصور نبود که بخواهد متکفل امر توسعه باشد.