نجواگرانِ قدرت؛ نقش بوسهل زوزنی در به دار رفتن حسنک وزیر

بیهقی با روایت بوسهل به یادمان می آورد که خطرناک ترین چهره های قدرت، آن ها نیستند که فرمان می دهند، بلکه نجواگرانی هستند که زمزمه می کنند، - به گزارش جماران؛ روزبه کردونی در یادداشتی نوشت: *قدرت همیشه پیش از آن که با شمشیر سقوط کند، با زمزمه نجواگران فرو می پاشد.

* 1.

بیهقی در داستان حسنک وزیر، یکی از این چهره های نجواگر را جاودانه کرده است: *بوسهل زوزنی، مردی که، سرنوشت حسنک را رقم زد و یکی از شریف ترین چهره های سیاست ایرانی را به پای دار برد.

* بیهقی درباره اش می نویسد: "فتنه انگیزی در سرشتِ او استوار بود.

" 2.

بوسهل از تحقیر لذت می برد، لذتی که در سرشت اوست.

بیهقی در وصف او می نویسد: *همیشه منتظر بود تا پادشاهی بزرگ و قدرتمند بر غلامی خشم گیرد .

این مرد از گوشه ای درمی پرید و سخن چینی می کرد.

* 3.

در مجلسی که خواجه احمد حسن میمندی با احترام از حسنک یاد کرد، بوسهل فریاد زد: برای خواجه ارزشی دارد که با این سگ قرمطی چنین سخن گوید؟ حسنک در پاسخ گفت: نمی دانم سگ کیست.

این بوسهل که مرا سگ می خواند، پیش از این در خانهٔ من مدح می گفت و خواهش می کرد.

*در این جمله، نقابِ بوسهل فرو می افتد؛ همان زبانی که روزی برای تملق می چرخید، امروز برای تهمت می چرخد.