زنی که شعر برایش وسیله مبارزه بود

به شعر به عنوان یک وسیله مبارزه توجه داشتم و از آن استفاده می کردم، البته نه به عنوان وسیله شهرت؛ بلکه در خدمت اهداف والای الهی.

- طاهره صفارزاده می گفت: به شعر به عنوان یک وسیله مبارزه توجه داشتم و از آن استفاده می کردم، البته نه به عنوان وسیله شهرت؛ بلکه در خدمت اهداف والای الهی.

به گزارش ایسنا، طاهره صفارزاده چهارم آبان ماه سال 1387، بعد از 72 سال زندگی از دنیا رفت، او 27 آبان ماه 1315 در سیرجان به دنیا آمد و در کودکی پدر و مادرش را با فاصله زمانی اندکی از دست داد.

طاهره نخستین شعرش را در 13سالگی سرود و نخستین جایزه شعر را نیز در سال چهارم دبیرستان به پیشنهاد محمدابراهیم باستانی پاریزی که دبیر دبیرستان بهمنیار بود، از رییس آموزش و پرورش استان گرفت.

او در جوانی با یک پزشک ازدواج کرد.

مدتی بعد آن ها صاحب پسری شدند، اما طاهره کمی بعد از ازدواج به دلیل اعتیاد همسرش از او جدا شد و پسرش علیرضا را به تنهایی بزرگ کرد.

چند سال بعد صفارزاده که در استخدام شرکت نفت بود، برای گذراندن دوره سه ماهه روزنامه نگاری بورسیه شد و به انگلستان رفت.

او پسر پنج ساله اش را به خواهرش سپرده بود، اما در همان دوره علیرضا به دلیل اشتباه پزشکی با تزریق آمپول از دنیا رفت.