بازی های ویدئویی و فرسایش اجتماعی شدن کودکان ایران

آنچه مسئله را پیچیده تر می سازد، تجاری شدن گسترده ی بازی ها است.

به گفته ی آمار رسمی، در ایران بیش از صد شرکت بازی سازی فعال اند و گردش مالی این صنعت به ده ها هزار میلیارد ریال می رسد.

- به گزارش سرویس فرهنگی تابناک، طی دو دهه ی اخیر، بازی های ویدئویی از یک سرگرمی محدود به پسران نوجوان، به پدیده ای فرهنگی، اقتصادی و حتی سیاسی در مقیاسی جهانی بدل شده اند.

این بازی ها دیگر صرفاً ابزار وقت گذرانی نیستند، بلکه به میدان هایی برای تجربه ی نقش، رقابت، تعلق و حتی هویت یابی اجتماعی تبدیل شده اند.

با این حال، در پسِ این گسترش پرشتاب، پرسش بنیادینی نهفته است: آیا این نوع از بازی ها، فرآیند اجتماعی شدن کودکان را غنا می بخشند یا آن را مختل می کنند؟ در گذشته، بازی کودکانه نه فقط ابزاری برای تخلیه انرژی، بلکه سازوکاری برای ورود کودک به جهان اجتماع بود.

کودک در کوچه، پارک یا حیاط مدرسه، از طریق تماس بدنی، گفت وگو، رقابت، شکست و همکاری، معنا و قواعد زندگی جمعی را می آموخت.

بازی در این معنا، آیین تمرین زندگی واقعی بود.

اما بازی های ویدئویی این پیوند را گسسته اند.

در فضای دیجیتال، کودک در برابر صفحه ای می نشیند و در جهانی مجازی با قهرمانان و دشمنانی خیالی درگیر می شود.