میان سکوت و گفت وگو

در این چارچوب، سکوت نیز معنایی تازه پیدا می کند.

سکوت، نه فقدان گفتار، بلکه نوعی گفت وگو است؛ گفت وگویی بی کلام با خود، با دیگری، و با جهان پیرامون.

- پایگاه خبری جماران: در جهانی که پر از صداست، گاهی عدالت در سکوتی آرام متولد می شود.

در جهانی که پر از قطعیت است، حقیقت در ابهام معنا پیدا می کند.

و در جهانی که همه می خواهند حرف بزنند، شاید مهم ترین کار، گوش دادن باشد.

عدالت، مفهومی نیست که بتوان آن را در یک جمله تعریف کرد یا در یک قانون خلاصه کرد.

عدالت، تجربه ای انسانی است؛ چیزی که در رابطه ی میان انسان ها شکل می گیرد.

افلاطون عدالت را هماهنگی میان اجزای نفس و اجزای جامعه می دانست.

در نگاه او، گفت وگو راه رسیدن به این هماهنگی بود.

اما گفت وگو در فلسفه ی افلاطونی، فقط تبادل کلمات نیست؛ بلکه تمرین اندیشیدن، پرسیدن، و فروتنی در برابر حقیقت است.

با این حال، در دنیای امروز، گفتار همیشه بی طرف نیست.

میشل فوکو نشان داد که زبان می تواند ابزار قدرت باشد؛ گفتار می تواند سلطه گر باشد، و سکوت می تواند مقاومت باشد.

در این نگاه، عدالت زمانی تهدید می شود که فقط برخی صداها شنیده شوند، و دیگران در سکوت فرو روند؛ نه از رضایت، بلکه از حذف شدن.