نوکیسگی؛ زخم تازه بر تن رنج کشیده جامعه

در روزگاری که سفره ها کوچک تر و دل ها خسته تر شده اند، نمایشِ ثروت و تمایز طبقاتی نه فقط بی سلیقگی، که بی رحمی است.

جامعه ای که هر روز درگیر گرانی، اجاره خانه و اضطراب تأمین نان شب است، تاب شنیدنِ طعنه های بالاشهری را ندارد.

آن جا که کسی از سر شوخی یا تفاخر، فاصله طبقاتی را به رخ می کشد، در واقع نمک بر زخم جمعی می پاشد که سال هاست زیر فشار اقتصاد خم شده است.

پول، اگر در مسیر کار، تولید و خدمت به مردم جریان یابد، برکت است.

اما وقتی به ابزار خودنمایی تبدیل شود، از معنا تهی می شود.

پدیده نوکیسگی درست از همین جا آغاز می شود؛ از جایی که ثروت بی ریشه، به جای فروتنی، به دنبال شهرت و تمایز است.

در فرهنگ ایرانی، دارایی هیچ گاه مترادف با ارزشمندی نبوده.

انسان بزرگ را نه از متراژ خانه و نام محله اش، که از منش و مرامش می شناختند.

اما امروز در شهری مثل تهران، نام محله ها گاهی جای انسان ها را گرفته اند؛ زعفرانیه، الهیه، ونک یا نظام آباد… دیگر فقط آدرس نیستند، بلکه برچسب طبقاتی اند.

و این یعنی سقوط آرامی که از جیب ها شروع شد و به جان ها رسید.

وقتی چهره ای شناخته شده در رسانه از بالا و پایین شهر سخن می گوید، مردم فقط یک شوخی نمی شنوند؛ بلکه بازتاب همان بی عدالتیِ دیرینه را احساس می کنند.