فوتبال ایران و اسپانسری نفرت

پیروزی سه برصفر پرسپولیس در هفته اخیر، شاید در جدول لیگ فقط سه امتیاز ارزش داشت، اما در زمین جامعه، زنگ خطری تکراری بود که با اعداد و ارقام و امتیازها سنجیده نمی شود.

- علی زحمتکش کارشناس رسانه و تلویزیون؛ بعد از سوت پایان بازی، استادیوم شهر قدس از شادی به خشم چرخید.

صدها یا هزاران نفر با ریتم سرخوشانه فریاد می زدند، اما نه برای تشویق تیم خودشان — بلکه برای تحقیر رقیب دیرینه شان، استقلال! تا اینجا چندان اتفاق عجیبی در فضای هواداری فوتبال ایران رخ نداده اما ماجرا زمانی کمی عجیب می شود که انگار برخی بازیکنان پرسپولیس هم در کنار هواداران ایستادند، با همان ریتم، با همان فریاد! و در نهایت رسانه رسمی باشگاه، این صحنه را با افتخار منتشر کرد؛ پستی که بعد از اعتراض شدید حذف شد و مدیرعامل گفت: ادمین اشتباه کرده است اما اشتباه واقعی در اشتراک این تصویر نبود؛ اشتباه، این تصور است که می شود نفرت را بخشی از برند یک باشگاه مردمی کنیم و تبعاتی نداشته باشد.

فوتبال در ایران سال هاست از مرز رقابت عبور کرده و به میدان تسویه حساب های جمعی بدل شده.

ما با شعار تعصب توجیه می کنیم چیزی را که در اصل، نفرت ساختاری است.

در جامعه ای که گفت وگو جایش را به فریاد داده، سکوهای ورزشگاه تنها جایی است که فریاد آزاد است، و همین آزادی به جای تخلیه ی سالم، �