بازتاب بگرام در عصر جهانی شدن و وابستگی متقابل؛ گسل ژئوپلیتیکی، نظم متوازن منطقه ای و تغییر محاسبات دیپلماتیک

بازپس گیری بگرام صرفاً برای کسب یک «پیروزی نمادین» شکست استراتژیک به همراه دارد.

نفوذ پایدار در اوراسیا نه در آجر و بتن یک پایگاه قدیمی، - مقدمه : بگرام در تقاطع توازن کلاسیک و پارادایم شبکه ای پایگاه هوایی بگرام، با باند 11,800 فوتی بتنی و موقعیت بی بدیلش در شمال کابل، امروز به چیزی بیش از یک دارایی نظامی تبدیل شده است؛ بگرام به شاخصی برای سنجش اقتدار آمریکا در نظم نوظهور اوراسیا بدل گشته است.

اصرار دونالد ترامپ بر بازپس گیری این پایگاه، بحثی فراتر از یک تصمیم تاکتیکی را دامن می زند، بلکه تقابل دو مکتب فکری بزرگ در روابط بین الملل را در قلب آسیای مرکزی نمایان می سازد.

مطابق آموزه های هنری کیسینجر، بگرام یک مهره کلیدی در توازن قدرت کلاسیک است.

این پایگاه، با قرار گرفتن در نزدیکی گسل های چین (به ویژه ایالت سین کیانگ و تأسیسات هسته ای در هامی) و ایران، می تواند مزیت جغرافیایی را به واشنگتن بازگرداند؛ موازنه ای که پس از خروج پرهزینه در سال 2021 از دست رفت.

اما از دیدگاه پارادایم وابستگی متقابل فناورانه، بگرام یک دارایی ثابت در یک محیط عملیاتی متغیر است.

در عصری که تهدیدات از طریق پهپادهای ارزان قیمت، شبکه های اجتماعی، و جریان های مالی جهانی شده منتشر می شوند، تمرکز بر سنگر های مستحکم به جای زیرساخت های شبکه ای ، نشان از ناکام